تأثیر تمرین استقامتی با شدت متوسط و کاهنده لیپیدی جنستئین در موش های دیابتی شده با استروپتوزوتوسین

زمینه و هدف: دیابت بیماری مزمنی است که موجب افزایش پروفایل لیپیدی می شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرین استقامتی با شدت متوسط و کاهنده لیپیدی جنستئین در موش های دیابتی بود. روش بررسی: 48 سر موش دیابتی انتخاب و در 6 گروه 8 سری (1) کنترل هفته اول، (2) کنترل هفته آخر، (3) تمرین استقامتی با شدت متوسط، (4) مصرف جنستئین، (5) تمرین استقامتی همراه با جنستئین و (6) شم تقسیم شدند و جهت بررسی اثرات القای دیابت 16 سر موش سالم در 2 گروه کنترل هفته اول و کنترل هفته آخر تقسیم شدند. در مدت 8 هفته موش های گروه های 3 و 5 سه جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه با سرعت 10 تا 17 متر بر دقیقه روی نوارگردان دویدند و گروه های 4 و 5 روزانه 30 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن جنستئین مصرف نمودند. جهت تحلیل یافته­ ها از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (0/05≥P). یافته ها: القای دیابت اثر معنی داری بر کاهش HDL و افزایش TG، Cho، LDL و VLDL موش های صحرایی دارد (05/0≥P)؛ تمرین استقامتی، مصرف جنستئین و تمرین استقامتی همراه با جنستئین اثر معنی داری بر افزایش HDL و کاهش TG، Cho، LDL و VLDL موش های صحرایی دیابتی دارد (0/05≥P). همچنین تمرین استقامتی همراه با جنستئین نسبت به مصرف جنستئین اثر بیشتری بر کاهش LDL و افزایش HDL دارد (0/05≥P). نتیجه گیری: تمرین استقامتی با شدت متوسط و کاهنده لیپیدی جنستئین دارای اثرات تعاملی در موش های دیابتی شده با استروپتوزوتوسین می باشند.